แดนแห่ง “ความทุกข์”

สุนักเศร้า

แดนแห่งความทุกข์  ก็คือ โลกเรานี้เอง  ทำไมถึงเรียกว่า แดนแห่งความทุกข์  ก็มันเป็นแดงแห่งความทุกข์จริงๆ  จะหาที่ใดมีสุขนั้นไม่มี  คนตาบอดมักจะมองไม่เห็นความทุกข์  คนตาดีถึงจะมองเห็นความทุกข์  คุณอยากจะเป็นคนตาดีหรือตาบอดก็เลือกเอา แต่คนส่วนใหญ่เลือกที่จะเป็นคนตาบอดมากกว่า เลือกเป็นคนตาดี...เพราะความทุกข์มาแล้วก็ไป ไปแล้วก็มา  คนส่วนใหญ่ก็เลยมองไม่เห็น...และไม่ค่อยจะจดจำความทุกข์ที่มันเข้ามา....จนหลงมองว่าเป็นความสุข....

ขึ้นชื่อว่าความทุกข์ทำให้คนแดดิ้น  มานักต่อนักแล้ว...คุณลองมองรอบกายของคุณสิทุกคนระงมไปด้วยพิษไข้ของความทุกข์ไม่หยุดไม่หย่อน  ทั้งสัตว์เล็กสัตว์น้อย ต่างก็วิ่งวุ้นหาอาหารให้อิ่มท้อง  แม้แต่เราก็ต้องวิ่งวุ่นเพื่ออาหาร เพื่อหาความสุข เพื่อหาสิ่งที่ตนเองนั้นปรารถนาจะให้ได้มาครอบครอง....แต่การจะครอบครองอะไรสักสิ่งหนึ่งต้องแลกมาซึ่งการสูญเสียของสิ่งหนึ่งเสมอ  อย่างเช่น  โต๊ะที่ทำด้วยไม้  จะต้องตัดไม้ทำลายป่า เพื่อให้ได้มาซึ่งโต๊ะ

ยิ่งคุณอยากให้น้อยลง  ความทุกข์ก็น้อยลง  คุณอยากมากความทุกข์ก็มาก  เพราะสิ่งที่คุณหามันไม่มีอยู่จริง...โลกนี้เต็มไปด้วยสิ่งสมมุติ  ของทุกอย่างไม่จีรังยั่งยืน  มีแต่จะเสื่อมและสิ้นลงไปทุกวัน  แม้แต่ตัวคุณเองก็เสื่อมลงทุกวัน  ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ วัตถุธาตุทั้งหลาย  มีแต่เสื่อมกับเสื่อม  แล้วคุณยังจะยึดติดกับอะไรกับของสิ่งภายนอก...

มาดูกันว่าความทุกข์นี้ใครทำให้ และบทความเพิ่มเติม มูลเหตุแห่งความเสื่อมของมนุษย์ชาติ  การให้อภัยตนเอง